Sáttamiðlun í deilu um málfrelsi!

Öðrum þræði er þetta neytendamál - hvað á neytandi rétt á að skrifa og hversu langt má notandi bloggheima leyfa sér gagnvart rekstraraðila - og öðrum notendum, bloggneytendum? Tjáningarfrelsi má samkvæmt stjórnlagafræðinni skipta í formlegt tjáningarfrelsi sem er nær takmarkalaust á Íslandi; ríkið getur yfirleitt ekki komið á ritskoðun eða annarri fyrirfram takmörkun á tjáningu fólks. Efnislegt tjáningarfrelsi er hins vegar takmörkum háð, m.a. vegna réttinda annars fólks - bæði einstaklinga á grundvelli meiðyrðalöggjfar, skaðabóta- og höfundaréttar o.fl. og hópa á grundvelli stjórnlaga og hegningarlaga.

 

Mér sýnast stjórnendur bloggsins hafa byggt á efnislegum takmörkunum og notendaskilmálum og e.t.v. hafa þeir litið til hugsanlegrar meðábyrgðar við ákvörðun sína. Af yfirborðskenndum lestri bloggs undanfarna daga um þetta deilumál um lokun bloggsíðu með gagnrýni á íslam virðist mér að aðferðarfræði sáttamiðlunar eigi fullt erindi til deilenda, bæði í þessu sérstaka máli og í hinni stærri deilu að baki. Ég var á námskeiði um sáttamiðlun í lok síðustu viku - einmitt  í Skálholti þar sem sambærileg deila var fyrir 458 árum útkljáð með dauðadómi.

 

Ég hef verið að koma sáttamiðlun á framfæri við neytendur undanfarið, þ.e.a.s. gjaldfrjáls sáttamiðlun sýslumanna í neytendamálum. Aðferðarfræðin á að mínu mati erindi í bæði smáum sem stórum deilumálum og hentar oft betur en lögfræðileg nálgun sem rakin er stuttlega hér að framan. 

Óánægja með lokun umdeilds bloggs